Έχουν βρεθεί έως σήμερα 13 δορυφόροι του. Ο Τρίτωνας 
είναι ο μεγαλύτερος καταλαμβάνοντας το 95% της συνολικής 
τους μάζας. 
Άλλοι δορυφόροι είναι: Θάλασσα, Ναϊάδα, Δέσποινα, 
Γαλάτια, Λάρισσα, Πρωτεύς, Νηρίηδα, κ.α.. 
       Διαθέτει ακόμη ένα σύστημα πέντε δακτυλίων οι οποίοι δεν 
είναι το ίδιο πυκνοί σε κάθε σημείο τους.

       Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος κατά σειρά απόστασης από τον Ήλιο πλανήτης και 
ο τελευταίος του πλανητικού μας συστήματος καθώς σύμφωνα με τους 
αστρονόμους ο Πλούτωνας που ακολουθεί δεν θεωρείται πλέον πλανήτης αλλά 
νάνος πλανήτης. Είναι ο τελευταίος από τους αέριους γιγάντιους πλανήτες και ο 
πρώτος που θα συναντήσει αν κάποιος έρθει έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Έτσι 
ο Ποσειδώνας θα λέγαμε ότι είναι ο μεγάλος φύλακας όλου του πλανητικού μας 
συστήματος. 

       Η ανακάλυψή του έγινε αρκετά μετά την ανακάλυψη του Ουρανού. Βρίσκεται 
σχεδόν στην διπλάσια απόσταση από την Γη από ότι ο Ουρανός και έχει σχεδόν την 
ίδια διάμετρο με αυτόν. Η παρατήρησή του με γυμνό μάτι από την Γη είναι 
αδύνατη, ενώ με κιάλια μοιάζει με αστέρι. Μπορούμε μόνο με τηλεσκόπιο να τον 
παρατηρήσουμε και να τον δούμε ως έναν μικρό μπλε δίσκο, πιο σκούρο από τον 
Ουρανό. Είναι ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφθηκε πρώτα με μαθηματικό 
υπολογισμό. Η ύπαρξή του είχε υπολογιστεί από τον Γάλλο αστρονόμο Urbain 
Leverrier τον 1843 καθώς κάτι δεν πήγαινε καλά με τους υπολογισμούς της τροχιά 
του Ουρανού. Σύμφωνα λοιπόν με τον αστρονόμο, θα έπρεπε να υπήρχε ένας 
πλανήτης στην θέση που εντοπίστηκε αργότερα ο Ποσειδώνας, ο οποίος να ασκεί 
βαρυτική επίδρασή στον Ουρανό και να επηρεάζει έτσι την τροχιά του. Τη θεωρία 
αυτή του Γάλλου αστρονόμου επιβεβαίωσε τρία χρόνια αργότερα, το 1846, ένας 
Γερμανός αστρονόμος ο John Galle του αστεροσκοπείου του Βερολίνου ο οποίος και 
τον παρατήρησε πρώτος. 

       Η δομή του Ποσειδώνα μοιάζει αρκετά με την δομή των υπόλοιπων Δίιων 
πλανητών. Στο κέντρο του υπάρχει ένας πυρήνας από συμπαγή πέτρα και πάγο. Τον 
πυρήνα αυτό περιβάλει ένας μανδύας από πετρώδεις χημικούς πάγους όπως 
νερού, αμμωνίας και μεθανίου. Στις βαθύτερες περιοχές αυτού του μανδύα, 
πυκνότερα υλικά πιστεύεται ότι βυθίζονται προς τον πυρήνα και καίγονται εξαιτίας 
των υψηλών θερμοκρασιών και πίεσης που επικρατούν εκεί απελευθερώνοντας 
ενέργεια. Αυτός είναι και ο λόγος που και ο Ποσειδώνας όπως και ο Κρόνος και ο 
Δίας ακτινοβολούν περισσότερη ενέργεια (υπό μορφή υπέρυθρης ή θερμικής 
ακτινοβολίας) από αυτήν που δέχονται από τον Ήλιο. Μπορούμε να πούμε ότι στον 
Ποσειδώνα βρέχει διαμάντια καθώς το πυκνότερο υλικό που βυθίζεται και καίγεται 
στον Ποσειδώνα είναι διαμάντια τα οποία έχουν σχηματιστεί από την διάσπαση του 
μεθανίου σε υψηλές θερμοκρασίες και πίεση. Καθώς πηγαίνουμε προς τα επάνω, 
σταδιακά λόγω της ελάττωσης της πίεσης και της θερμοκρασίας μεταβαίνουμε από 
την στερεή στην αέριο κατάσταση και στην ατμόσφαιρα του Ποσειδώνα. Στα 
ανώτερα τέλος στρώματα της ατμόσφαιρας του πλανήτη, υπάρχει ένα στρώμα από 
σύννεφα υδρογόνου, ηλίου και μεθανίου, στο οποίο και οφείλεται το χρώμα του 
πλανήτη. Όπως και στον Ουρανό, έτσι και για τον Ποσειδώνα, το μεθάνιο 
απορροφάει το ερυθρό φάσμα της ακτινοβολίας του φωτός . Στον Ποσειδώνα όμως 
εξαιτίας της μεγαλύτερης αναλογίας του ηλίου, το χρώμα του είναι αρκετά πιο 
σκούρο από τον Ουρανό. 

       Ο Ποσειδώνας κάνει μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά του σε 16 
γήινες ώρες και 15 λεπτά περίπου ενώ χρειάζεται σχεδόν 165 γήινα χρόνια για μία 
πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Ο άξονας περιστροφής του έχει μικρή σχετικά 
κλίση, παρόμοια με της Γης, περίπου 28 μοίρες, κάτι το οποίο κάνει τον πλανήτη να 
εμφανίζει εποχές όπως και η Γη. Πολλές από τις πληροφορίες και εικόνες που 
έχουμε για τον Ποσειδώνα προέρχονται από την διαστημοσυσκευή Voyager II, η 
οποία προσέγγισε τον πλανήτη το 1989. Διαπιστώθηκε από την κοντινή ματιά που 
μας έδωσε ότι στον πλανήτη υπάρχουν πολλοί κυκλώνες και αντικυκλώνες και 
πολλοί δυνατοί άνεμοι που τον σαρώνουν. Η ταχύτητα του ανέμου μπορεί να 
ξεπεράσει τα 2000Km/h και είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα ανέμου από κάθε 
πλανήτη άλλο πλανήτη του συστήματός μας. Όταν η διαστημοσυσκευή 
φωτογράφισε τον Ποσειδώνα, φωτογράφισε και μία μεγάλη θύελλα η οποία σε 
αντιστοιχία την μεγάλη κόκκινη κηλίδα του Δία, ονομάστηκε μεγάλη σκοτεινή 
κηλίδα (βλ. αριστερά στη φωτογραφία). Πρόκειται για μία θύελλα η οποία έχει 
σχεδόν το μισό μέγεθος από αυτήν στον Δία ενώ είναι τόσο μεγάλη που θα 
μπορούμε να χωρέσει μέσα τη η Γη.

       Το μαγνητικό πεδίο του Ποσειδώνα μοιάζει με αυτό του Ουρανού. Ο άξονάς του 
σχηματίζει γωνία 50 σχεδόν μοιρών με τον άξονα περιστροφής του ενώ και στον 
εδώ δεν διέρχεται από το κέντρο του. Η έντασή του μαγνητικού πεδίο υπολογίζεται 
ότι ισοδυναμεί με το 1/5 της  έντασης του αντιστοίχου γήινου ενώ η δημιουργία του 
δεν έχει ακόμη πλήρως διευκρινιστεί. Πιστεύεται πάντως ότι οφείλεται σε κίνηση 
ρευστών μέσα στον παγωμένο μανδύα αλλά ερωτικά μένουν να απαντηθούν.

       Όπως και οι υπόλοιποι αέριοι γίγαντες έτσι και ο Ποσειδώνας έχει δακτυλίους 
οι οποίοι βρίσκονται σε μία ζώνη που απέχει από 40 έως 65 χιλιάδες χιλιόμετρα 
από τα ανώτερα σύννεφα του πλανήτη. Οι δακτύλιοι αποτελούνται από μικρά 
σώματα πέτρας και πάγου ενώ το πλάτος κάθε ενός από τους συνολικά πέντε 
δακτυλίους δεν ξεπερνάει τα 20 χιλιόμετρα. Το υλικό των δακτυλίων φαίνεται να 
εμφανίζει ασυνέχειες και σε κάποια σημεία είναι πυκνότερος και πιο συνεχής από 
κάποια άλλα σημεία. 

       Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί 13 δορυφόροι στον Ποσειδώνα. Μόνο ένας 
όμως είναι άξιος αναφοράς καθώς αυτός καταλαμβάνει σχεδόν το 95% της 
συνολικής μάζας όλων τον δορυφόρων του Ποσειδώνα. Οι υπόλοιποι όπως 
φανερώνει τόσο η μικρή μάζα τους όσο και το ακανόνιστο γεμάτο κρατήρες από τις 
πολλές συγκρούσεις σχήμα τους είναι μετεωρίτες οι οποίοι συνελήφθησαν από το 
βαρυτικό πεδίο του πλανήτη. Ο Τρίτωνας είναι ο μεγάλος δορυφόρος του 
Ποσειδώνα (με διάμετρο 2707Km), μισός στο μέγεθος από τον Ερμή, φαίνεται να 
κινείτε σε κυκλική τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Ο Τρίτωνας όμως εμφανίζει ένα 
ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Κινείται γύρω από τον Ποσειδώνα, όχι σύμφωνα με την 
φορά περιστροφής του Ποσειδώνα γύρω από τον εαυτό του, αλλά κατά την 
αντίθετη φορά. Οι δορυφόροι των πλανητών επειδή έχουν δημιουργηθεί 
ταυτόχρονα με τους πλανήτες από το ίδιο νέφος σκόνης και αερίων κατά την 
δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος, περιστρέφονται κατά την φορά 
περιστροφής του αρχικού νέφους, γι? αυτό και οι δορυφόροι των πλανητών 
περιστρέφονται  γύρω από του πλανήτες όπως ο πλανήτης γύρω από τον εαυτό του. 
Το γεγονός ότι ο Τρίτωνας περιστρέφεται κατά την αντίθετη φορά κάνει τους 
αστρονόμους να πιστεύουν ότι πρόκειται για μία γιγάντια σύλληψη. Πιστεύεται στις 
μέρες μας ότι ο Τρίτωνας σχηματίστηκε πιο έξω στο ηλιακό μας σύστημα, στην ζώνη 
Kuiper, στην ζώνη που κινείται ο Πλούτωνας, και κάποια στιγμή που ο Ποσειδώνας 
πέρασε αρκετά κοντά του, τον παγίδευσε στο βαρυτικό του πεδίο κα τον πήρε μαζί 
του. Έχει υπολογιστεί ότι η τροχιά του Τρίτωνα γύρω από τον Ποσειδώνα είναι 
ελαφρώς σπειροειδής και σταδιακά συγκλίνει προς τον πλανήτη. Υπολογίζεται ότι 
σύντομα, περίπου σε 10 εκατομμύρια χρόνια, θα φτάσει πολύ κοντά στον πλανήτη 
όπου και θα διαλυθεί από το βαρυτικό το πεδίο και τα συντρίμμια του θα πέσουν 
τελικά στον τεράστιο πλανήτη.